ZAPRASZAMY NA STRONĘ DOTYCZĄCĄ NOWENNY 200 

 Jesteśmy już na facebooku

Ks. Waldemar Rakocy CM

                                 Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!

            Siostra Katarzyna Labouré uznawała za swe życiowe posłannictwo zaświadczenie o wstawienniczej misji Najświętszej Panny za światem, czyli o tzw. wizji z globem w dłoniach. Jeszcze miesiąc przed śmiercią, w listopadzie 1876 roku, wzięła na stronę s. M. Cosnard i powierzyła jej swój życiowy testament mówiąc, że Niepokalanie Poczęta chce być czczona jako wstawiająca się za ludzkością u Syna, ponieważ tak bardzo modli się za ten świat; będzie to źródłem wielu łask i licznych powołań (zeznania s. Cosnard z 3 lutego i 11 marca 1898 r., PO, ses. 39 i 44).

            Siostra Katarzyna włączyła się całym sercem we wstawienniczą misję Najświętszej Panny, której macierzyńskiej opiece umierający Syn powierzył odkupione przez siebie dzieci (J 19, 25-27). W pierwszej kolejności zrozumiała tę misję jako troskę o zbawienie grzeszników. W ich intencji modliła się i podejmowała umartwienia. Szczególną rolę przypisywała modlitwie różańcowej, odmawianej we wspólnocie i przed Najświętszym Sakramentem. S. Katarzyna przekazała też ubolewanie Maryi, że modlitwę różańcową odmawia się mechanicznie, pośpiesznie, bez należytego skupienia i pobożności.

            W odpowiedzi na wezwanie skierowane przez Niepokalaną do obydwu Zgromadzeń św. Wincentego, którego doskonałe wypełnienie znajdujemy w życiu s. Katarzyny, pragniemy włączyć się we wstawienniczą modlitwę Maryi za odkupionym przez jej Syna światem - w pierwszej kolejności za tymi, którzy oddalili się od Boga, aby do Niego powrócili. Włączając się w modlitwę Niepokalanie Poczętej, pragniemy w powyższej intencji odmawiać codziennie przynajmniej jedną tajemnicę różańca świętego (w ramach czy ponad zaleconą modlitwę różańcową, zob. K 49.2; N 84). Wierzymy, że wspólnota modlitwy, jaką utworzymy będzie odpowiedzią na wezwanie Najświętszej Panny i przyczyni się do pozyskania dla Boga grzeszników. Niech na wzór s. Katarzyny towarzyszą temu jednocześnie umartwienia i wyrzeczenia, co pozostawiamy osobistej decyzji każdego.

Odpowiadając na wezwanie Niepokalanej i włączając się w jej wstawienniczą modlitwę za światem realizujemy podstawowy cel Kościoła i Zgromadzenia. Ten cel realizujemy tym lepiej, im większe odczuwamy zatroskanie i niepokój o los naszych braci i sióstr.

Wierzymy, że zgodnie z obietnicą Niepokalanej nasze włączenie się w jej modlitwę za światem przyczyni się do duchowego rozwoju Rodziny Wincentyńskiej i wzrostu powołań. Zwłaszcza brak powołań staje się palącym problemem wielu prowincji. Ku pokrzepieniu serc przytaczamy słowa Najświętszej Panny z 19 lipca 1830 roku, odnoszące się do obydwu Zgromadzeń św. Wincentego: „Przyjdzie czas [...], że będzie się sądzić, że wszystko jest stracone, ale ja będę z wami. Miejcie ufność! Poznacie moje nawiedzenie [...]" (zapis s. Katarzyny z 30 października 1876 r.).

*

Szczególną racją podjęcia tego wyzwania jest zbliżająca się dwutysięczna rocznica odkupieńczej śmierci Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Ta niezwykła rocznica, choć będąca wynikiem przyjęcia systemu dziesiętnego i posiadająca w jakimś stopniu wymiar psychologiczny, jako część naszego postrzegania historii stanowi wyjątkową okazją do tego, aby oddać Bogu należną cześć przez szczere nawrócenie i głębokie dziękczynienie. Dwa tysiące lat temu pod krzyżem Chrystusa nie było Jego uczniów. Traktujemy tę rocznicę jako szczególną łaskę od Pana niebios i okazję do tego, aby wraz z innymi zmierzać w pielgrzymce wiary pod Chrystusowy krzyż i poprzez naszą tam obecność dać dowód wierności.

Dwutysięczna rocznica odkupieńczej śmierci naszego Pana zbiegnie się z dwusetną rocznicą objawień na Rue du Bac. Odkładając na bok magię cyfr pragniemy zwrócić uwagę na ścisły związek obu rocznic: umierający na krzyżu Chrystus powierzył macierzyńskiej opiece swej Matki odkupione przez siebie dzieci, co znajduje wyraz w tzw. wizji z globem w dłoniach. Jeszcze ściślejsze włączenie się w zbawczą misję Syna Bożego, w łączności z Niepokalaną wstawiającą się u Niego za ludzkością, niech będzie naszym wspólnym z nią darem złożonym u stóp krzyża. Niech podjęte w związku z tym zadania przygotują nas na obchody dwutysięcznej rocznicy naszego odkupienia, kiedy to mamy nadzieję stanąć pod Chrystusowym krzyżem u boku Matki Odkupiciela i naszej matki.

*

            Naszą inicjatywą chcemy objąć również Siostry Miłosierdzia oraz ludzi świeckich, zwłaszcza ze stowarzyszeń Rodziny Wincentyńskiej. W ten sposób pragniemy utworzyć wspólnoty modlitwy, księży, sióstr i świeckich. Wyrażamy życzenie, aby ta inicjatywa była częścią realizowanej już działalności Apostolstwa Maryjnego i szerzenia przesłania Cudownego Medalika. Taki stan rzeczy został uzgodniony z ks. Wizytatorem, A. Zakrętą, z s. Wizytatorką, S. Kokoszą, oraz z ks. Dyrektorem, T. Lubelskim.

            Zachęcamy wszystkich, którzy podejmują modlitwę i ofiary za zbawienie świata, w odpowiedzi na wezwanie Niepokalanej od Cudownego Medalika, aby usiłowali pozyskać w swoim środowisku innych współbraci, siostry czy ludzi świeckich dla tego szczytnego celu.

            Każdy wędrowiec przeżywa chwile słabości. W pielgrzymce pod Chrystusowy krzyż zamierzam dlatego, jako pokrzepienie i podniesienie na duchu, przesyłać raz w miesiącu przetłumaczony na jęz. polski fragment zeznań naocznych świadków dotyczący życia i cnót s. Katarzyny Labouré oraz przesłania Cudownego Medalika.

            Życie św. Katarzyny było doskonałą odpowiedzią na wezwanie Niepokalanej wstawiającej się u Syna za odkupioną ludzkością i stanowi jednocześnie przykład wypełnienia ideału wincentyńskiego. Poznawanie jej życia niech będzie zachętą do jeszcze większej wierności Regułom Zgromadzenia.

            „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy!"

21. marca 2014 roku, członkowie Apostolatu Maryjnego z diecezji kieleckiej, poprowadzili "Drogę Krzyżową", dla osadzonych w Zakładzie Karnym w Kielcach.

 

               DIECEZJA KIELECKA

OBCHODZIŁA W 2012 ROKU

JUBILEUSZ 15 - LECIA      

Z tej okazji powstała kronika filmowa, która dostępna jest w internecie po wpisaniu hasła:

apostolat

link do kroniki   

Beatyfikacja Papieża-Polaka odbędzie się 1 maja w Watykanie, w przypadającą wówczas Niedzielę Bożego Miłosierdzia.

"2 kwietnia 2005r- o godz. 21.37 „w czasie I Nieszporów święta Miłosierdzia Bożego" w swym pokoju w Watykanie zmarł Jan Paweł II. Jego odejściu do wieczności towarzyszą modlitewnie wielkie rzesze wiernych na Placu św. Piotra, a za pośrednictwem stacji telewizyjnych, obecnych tam i śledzących na bieżąco przebieg wydarzeń, również miliony ludzi na całym świecie."

(z serwisu ekai.pl)

Wszystkich członków i sympatyków Stowarzyszenia Cudownego Medalika, pragniemy zaprosić do włączenia się w modlitwę różańcową, która trwać będzie właśnie od dnia 02. kwietnia 2011r. do 01. maja 2011r.
W czasie tej modlitwy rozważać będziemy "Tajemnice światła", które pozostawił nam Jan Paweł II.
Każdy członek Apostolatu Maryjnego, który w tym czasie będzie odmawiał każdego dnia Tajemnice światła różańca świętego, powinien wpisać się na listę czynów apostolskich. Listę będą prowadzili moderatorzy diecezjalni, a 23 lipca, podczas Ogólnopolskiej Pielgrzymki Stowarzyszenia Cudownego Medalika na Jasną Górę, listy te zostaną złożone w "Darze ołtarza".

WSZYSTKO Z NIEPOKALANĄ

===================================================

 W Drezdenku rozpoczęło swą działalność przedszkole

założone przez pp. Ireneusza i Elżbietę Jóźwiaków wraz z synem Karolem, który będzie prowadził przedszkole.

Elżbieta Jóźwiak

Wrocław

Zrób tu przedszkole

1.      „Pomóżcie siostrom Służebniczkom"

Cztery lata temu (w 2006 roku) do naszej parafii pw. św. Michała Archanioła we Wrocławiu - Muchobór Wielki przybyły nowe Siostry ze Zgromadzenia SS. Służebniczek N.M.P. - siostra Urszula i Bernarda, dwie ciche i serdeczne osoby, które znalazły się w zupełnie nowym środowisku. „Trzeba im pomóc" - zawyrokował ks. Jan Bagiński. No to pojechaliśmy z pomocą doraźną. Ta wzajemna pomoc, modlitwy i rozmowy zbliżały nas z Siostrami. Dzisiaj już nikt nie pamięta, że kiedyś się nie znaliśmy. Zawiązanie grupy „Rodziny bł. Edmunda Bojanowskiego" zbliżało nas jeszcze bardziej w przyjaźni przed Panem w Tabernakulum. Do wspólnej modlitwy dołączona była intencja „o kanonizację bł. Edmunda". Wtedy przyszła mi myśl, aby polecić bł. Edmundowi moją córeczkę, Alicję. Może przydałby się Tobie, serdecznie dobry człowieku, tak spektakularny cud, jak uzdrowienie jej rączki?

Nasze spotkania modlitewne odbywały się codziennie, przy Nowennie do bł. Edmunda. Alicja bardzo chętnie uczestniczyła w tych spotkaniach, aż ten czas przerwała wysoka temperatura - chora Ala wówczas pilnowała Nowenny w domu. Choroba, jak szybko przyszła, tak szybko minęła.

2.      Rączka Alicji

Alicja jest naszym czwartym, najmłodszym dzieckiem. Urodziła się zdrowa, ale zaniedbania pielęgniarek i lekarzy doprowadziły do zakażenia jej gronkowcem złocistym. 7-dniowa Alusia była umierająca na posocznicę (krwiopochodne zakażenie całego organizmu), miała nie więcej niż 5% szans na przeżycie. Ale u Pana Boga nie ma nic niemożliwego.  Zaczęliśmy „szturm" na Niebo: błagaliśmy modlitwą wstawienniczą całą rodziną o życie i zdrowie dla Alicji. Ochrzciłam swoje dziecko sama, polewając jej główkę wodą i łzami, oraz wypowiadając słowa: „Alicjo Mario, ja Ciebie chrzczę w Imię Ojca, i Syna, i Ducha świętego".

Alicja wbrew wszystkim prognozom i parametrom lekarskim, żyła. Kiedy zdecydowano o operacji biodra, w którym zbudował się ropień, z bólem serca zaniosłam ją na salę operacyjną, dając pod materac Cudowny Medalik. Potem 3 godziny zawieszone pomiędzy niebem, a ziemią. Czekałam, czekałam i czekałam, aż oddadzą mi ciałko mojego dziecka - tylko żywe, czy martwe? „Panie, Ty wszystko możesz. Uratuj moje dzieciątko, moją córeczkę, aby żyła na Twoją chwałę" - prosiłam Chrystusa.

Godzina miłosierdzia stała się pierwszą godziną jej nowego życia. Pan ocalił Ją, przywrócił Jej zdrowie i pozostawił jeszcze cud na uzdrowienie rączki. Prawa rączka Alicji została uszkodzona przez gronkowca - komórki wzrostowe stawu barkowego zostały zniszczone, czego skutkiem jest skrócenie kości rączki o 11 cm! Przedziwne jest to, że rączka jest sprawna. Alicja pięknie pisze i maluje, jest bardzo dobrą uczennicą i bardzo pobożnym dzieckiem. Ona naprawdę wzrasta w Łasce u Pana!

3.      Pieniądze z odszkodowania

Szukaliśmy możliwości zabezpieczenia przyszłości Alicji. Przecież jest wiele zawodów, których nie będzie mogła wykonywać przez swoje kalectwo. Sprawa o odszkodowanie i rentę dla Ali toczyła się ponad 2 lata, aż przyszła z sądu decyzja o przyznaniu jej odszkodowania. Nie mieliśmy pomysłu, jak te pieniądze zabezpieczyć, jak użyć, aby służyły jakiemuś dobremu celowi.

„Dziwnym" zbiegiem okoliczności mój Tato informuje mnie o lękach, jakie przeżywa z powodu przejścia na emeryturę. Bardzo bał się pozostania bezużytecznym. „No to zróbmy coś wspólnie w Drezdenku, aby wypełnić tę pustkę" - pomyślałam. Ale co? Sklep, kawiarnię, hurtownię..? Wszędzie trzeba mieć swój budynek. Powoli wszystkie pomysły odpadały i już myślałam, że wrócę z Drezdenka bez pomysłu. Chciałam jeszcze się pożegnać z moją przyjaciółką, Joanną Zbieg, więc wybrałam się spacerem w okolice jej domu. Dwa domy przed jej posesją wypatrzyłam małą tabliczkę: „Sprzedam. Nr telefonu..." Rozmawiałam z Joanną o całej nieudanej wyprawie po Drezdenku, a ona zaproponowała: „Kup ten dom i zrób przedszkole - my tu czekamy po 3 lata na miejsce".

4.      Patron dla przedszkola

To nie był zły pomysł, ale czy my damy radę? Rozważałam to z Tatą i moim mężem, wciąż nie mogliśmy podjąć decyzji. Trzeba to przemodlić, więc idziemy jeszcze na grób Mamy, aby razem z Nią zadecydować. Po Koronce do Bożego Miłosierdzia zgodnie stwierdziliśmy, że pomysł jest dobry i zaszczytny, choć trudny.

      Niedługo potem spotkałam się z s. Urszulą i podekscytowana opowiedziałam Jej całą sytuację. Jakie to przedziwne, że po Liceum i Gimnazjum Katolickim im. N.M.P. Pośredniczki Łask założonym we Wrocławiu powstaje jeszcze katolickie przedszkole w Drezdenku. Na to s. Urszula odrzekła: „A Ty zauważyłaś, kiedy otrzymałaś pieniądze z odszkodowania?" - Nie. - „To był 7 sierpnia 2008 roku, rocznica śmierci bł. Edmunda Bojanowskiego, naszego Założyciela. Czy widzisz związek daty z celem? Bł. Edmund był prekursorem w zakładaniu przedszkoli." - Siostro Urszulo, masz rację: Jeśli Bóg chce tego dzieła, to wszystko dla niego przewidział - i pieniądze, i Patrona.

5.      Sen Taty

Ostatni czerwcowy tydzień w 2008 roku był dla nas bardzo emocjonujący. Podjęliśmy decyzję o założeniu przedszkola im. Bł. Edmunda Bojanowskiego. Imię przemawiało samo za siebie, będzie to instytucja katolicka.

Teraz należało tylko spisać statut, zgromadzić dokumenty i słowo wcielać w czyn. Ogromny natłok myśli jaki mi wówczas towarzyszył, udzielił się również mojemu Tacie. Pewnego poranka wstał i mówi: „Ja przez to Twoje przedszkole spać nie mogę, a jak już przysnąłem nad ranem, to mi się ono przyśniło. Było takie piękne, pełne zieleni i roześmianych, radosnych dzieci, a ja oglądałem je z góry".

Ten sen okazał się proroczy. Kiedy już mniej więcej wiedzieliśmy, jak to przedszkole zorganizować i jak siebie w tym widzimy, dotarła do nas straszna wiadomość. Tatuś ma nowotwór płuc! Z trudem docierała do mnie prawda, że mój Tato umiera, odchodzi i każdy dzień może być tym ostatnim.

6.      Siostro Urszulo, powiedz, jak tam jest?

Trzy tygodnie umierania na ziemi i rodzenia się dla Nieba oddalały mnie od pomysłu zakładania przedszkola. Sądziłam, że pomysł umrze wraz z moim ojcem, że nie będę miała na to siły. Codziennie gromadziliśmy się przy łóżku Taty, modląc się o... spokojną, dobrą śmierć. Kiedy ojciec ujrzał łzy w moich oczach, powiedział : „Nie płacz, ja miałem bardzo piękne życie". Kiedy jednak został sam z s. Urszulą, powierzył jej lęki co do życia wiecznego, zadając Jej pytanie: „Urszulo, jak tam jest?" Musiała sprostać temu zadaniu, skoro uspokoił się i dobę później spokojnie i bez lęku poszedł w ramiona Boga Ojca, przypominając mi o koronie dla Matki Bożej i pomyśle na przedszkole.

7.      Jednoczący wielu wokół siebie

Myślałam, że pomysł z przedszkolem „umrze" wraz z moim Tatą. Ale Pan danego Słowa nie cofa, i jeśli coś zamierzy, to da możliwości rozwiązania problemów. To była Boża interwencja, skoro nasz młodszy syn Karol Maria, absolwent Politechniki Wrocławskiej,  z wykształceniem z zarządzania i marketingu stwierdza po pogrzebie Dziadka w październiku 2008 roku, że może przeprowadzić się do Drezdenka i poprowadzić przedszkole. Zastanawiam się, jak to Pan uczynił, że ten chłopak kochający Wrocław i miejskie atrakcje chce zostawić to wszystko dla małomiasteczkowego przedszkola? Zaczęłam się baczniej przyglądać mojemu synowi. Jaki on podobny do Edmunda Bojanowskiego, jak zmienia się z dnia na dzień, jak dojrzewa i wycisza się w dziele Edmundowym. Zaraz wokół niego stanęli inni: Joanna Zbieg (pełnosprawna na wózku inwalidzkim), cztery nauczycielki, koledzy z sąsiedztwa, rodzice przedszkolaczków, okoliczni kapłani. Ileż osób zjednoczył i uradował swoim dziełem Bł. Edmund!

8.      Młode wino w nowym bukłaku

Kiedy dzisiaj obserwuję Karola, młodego dyrektora przedszkola, młodą kadrę przedszkola, przyszła mi na myśl przypowieść: „Nie wlewa się młodego wina w stare bukłaki". Mój Tato i my - rodzice - jesteśmy tylko fundamentem tego dzieła - budowla należy do młodych. Całe starania ich o jakość wychowania katolickiego spoczywać teraz będzie na ich barkach. Dlatego mój Tato mógł spokojnie odejść, a my powierzyć to dzieło naszemu Patronowi, który wyprosił łaski dla przedszkola i jego kadry.

9.      Chaos budowlany

Nie można chyba inaczej nazwać czasu przygotowań budynku do potrzeb przedszkola jak chaos budowlany. Braki finansowe, nie dotrzymywanie terminów, bezmyślne niszczenie, nieposzanowanie pracy poprzedników i zwykłe brakoróbstwo spędzało nam sen z powiek. Całe nasze wakacje, to praca na budowie od 8:00 rano do 8:00 wieczorem! Towarzyszący niepokój o dotrzymanie terminu otwarcia, o zorganizowanie uroczystości, o zabezpieczenie umykających wciąż funduszy były powodem zmęczenia i nerwowej atmosfery między nami. Kiedy właśnie w sierpniu 2010 roku powoli zaczęłam tracić nadzieję, że to się uda, zadzwoniła s. Urszula: „Czy wiesz, jaki dzisiaj dzień?" - tak, wiem. I załamuję się brakującymi pieniędzmi, budowlańcami nie dotrzymującymi terminów, nie wiem czy będzie nabór do przedszkola - czyli totalna klapa! A s. Urszula spokojnie: „Idę do kaplicy i zaczynam Nowennę do bł. Edmunda i Ty zrób to samo."

Bez specjalnego trudu zgromadziłam rodzinę na codziennym odmawianiu Nowenny. Minęło 9 dni, kilka dni przerwy i znów 9 dni Nowenny i Pan pokonał zupełnie nowe horyzonty. Znaleźli się przyjaciele, którzy pożyczyli brakujące pieniądze, przyszły zamówione towary i ludzie, którzy bezinteresownie pomagali przy składaniu mebli, sprzątaniu budynku i ogrodu przedszkolnego.

10.  A jednak dokonaliśmy tego!

Tato, udało się! 23 sierpnia o godz. 12:00 rozpoczęła się w Drezdenku Uroczysta Msza św. pod przewodnictwem ks. bpa Pawła Sochy z Diecezji Zielonogórsko - Gorzowskiej i okolicznych Kapłanów. Przyszli Włodarze Miasta i Powiatu Strzelecko - Drezdeneckiego, i okolicznych gmin i wsi, władze oświatowe, przyjaciele, Apostolat Maryjny z Przewodniczącą Mariolą Różańską i ludzie ciekawi tej uroczystości. Oczywiście były też zasłużone Siostry Służebniczki N.M.P. z Siostrą Prowincjalną Marią Eweliną Szubą na czele z przepięknym darem serca: piękną figurą bł. Edmunda Bojanowskiego dla Przedszkola im. bł. Edmunda Bojanowskiego w Drezdenku przy ul. Piłsudskiego 38. Dzisiaj bł. Edmund patronuje temu miejscu, gromadząc „wielu wokół dobra", tak, że Przedszkole stało się wizytówką Drezdenka.

                                              Drezdenko, dnia 8 września 2010 roku