Moi drodzy Siostry i Bracia tworzący Rodzinę Wincentyńską

Wrzesień jest miesiącem, w który tradycyjnie od wielu lat Rodzina Wincentyńska spotyka się na modlitwie u Matki Bożej Częstochowskiej. Także w tym roku pragnę serdecznie zaprosić przedstawicieli różnych gałęzi Rodziny Wincentyńskiej na spotkanie
w ramach Pielgrzymki Rodziny Wincentyńskiej na Jasną Górę. Przed uroczystością
św. Wincentego a Paulo u stóp Czarnej Madonny pragniemy prosić o łaski potrzebne na kolejny rok pracy formacyjnej i wincentyńskiej służby. Centralnym punktem naszej pielgrzymki jest Msza św. koncelebrowana w kaplicy Cudownego Obrazu pod przewodnictwem Ks. Jarosława Lawrenza obecnie proboszcza par. św. Anny
a wcześniej długoletniego misjonarza ad gentes. Do koncelebry zapraszam wszystkich księży opiekunów wspólnot wincentyńskich.
Zaproszenie kierujemy do wszystkich tworzących Rodzinę Wincentyńską w Polsce: Księży Misjonarzy, Sióstr Miłosierdzia, Stowarzyszenia Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, Stowarzyszenia Konferencji św. Wincentego a Paulo, Stowarzyszenia Cudownego Medalika, Wincentyńskiej Młodzieży Maryjnej a także niezrzeszonych.

Program ramowy:
Sobota 24 września 2022
15.00 - Koronka do Bożego Miłosierdzia - przywitanie Pielgrzymów w kaplicy NMP od Cudownego Medalika (dom św. Barbary)
- Konferencja
17.30 - Kolacja
18.30 Msza św. w kaplicy Cudownego Obrazu MB
21.00 - Udział w Apelu Jasnogórskim

Niedziela 20 września 2020
7.00 - Wincentyńska Droga Krzyżowa na Wałach
8.30 - Śniadanie
10.00 - Msza św. w kaplicy NMP od Cudownego Medalika (dom św. Barbary)
- Wiadomości z naszych Jednostek Terenowych
12.30 - Anioł Pański - obiad

Noclegi:
Na prośbę sióstr zgłoszenie udziału w pielgrzymce proszę kierować bezpośrednio do mnie drogą e-mail: domrek@ misjonarze.pl lub sms-em 608241429.
W Domu Rekolekcyjnym Sióstr Miłosierdzia na ul. Św. Barbary 43 jest zarezerwowanych ok. 100 miejsc.
Koszt noclegu 50 zł. Obiad 35 zł., śniadanie i kolacja 25 zł.
W związku z tym proszę o możliwie najszybszą decyzję i rezerwację miejsc noclegowych.

1 Coste I, 7; List do Pana de Comet w Dax. 2 Coste I, 360; List 249. do Ks. Roberta de Sergis w Amiens, listopad 1636.
3 Coste X, 536-537; Konf. 98. - O pokorze, miłości, posłuszeństwie i cierpliwości (Reguły Wspólne, art. 42), 14 lipca 1658.
4 Coste II, 123; List 488. do Ks. Jakuba Chiroyer w Luçon, 6 października 1640.
5 Coste I, 71; List 36. do Ludwiki de Marillac [około 1629].

 

ZGROMADZENIE MISJI - KURIA GENERALNA
2014: Wielki Post i lekcja z Lampedusy

Drodzy Bracia i Siostry,
Niech łaska i pokój Naszego Pana Jezusa Chrystusa, wypełniają Wasze serca teraz i zawsze!

Pozwólcie, że rozpocznę od słów zaczerpniętych z Pisma Świętego, by zwrócić na nie naszą uwagę w czasie Wielkiego Postu:
„Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim,
aby was ubóstwem swoim ubogacić." (2 Kor 8, 9).

Czasami możemy się zastanawiać, co znaczy być ubogim lub bogatym. Ale w momencie, gdy rozpoczyna się Wielki Post, słowa Świętego Pawła przypominają nam, że czas ten wzywa nas, abyśmy spojrzeli na ubóstwo i bogactwo oczami Boga.
„Bogactwo i ubóstwo" Wielkiego Postu
Rozważanie bogactwa i ubóstwa z perspektywy współczesnego społeczeństwa może wydawać się stratą czasu. Dziś, bycie bogatym wiąże się zawsze z materialnym dobrobytem, z pożądanym celem związanym z władzą, przywilejem i dostępem do bardzo wyszukanych rzeczy. Ubóstwo, przeciwnie,
postrzegane jest jako klęska i znak niższości, który często pozbawia Ubogich ludzkich uczuć i czyni z nich kozłów ofiarnych nieszczęść istniejących w społeczeństwie.
Jak wielka zachodzi różnica, gdy bogactwo i ubóstwo rozważa się na sposób Jezusa Chrystusa!
Czytania na Wielki Post opowiadają o ludziach bogatych, których życie zostało całkowicie przemienione przez Jezusa. W Ewangelii według Świętego Marka, bogaty młodzieniec chciał iść za Jezusem, lecz gdy, Jezus prosił go, by rozdał swoje dobra Ubogim, on „odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości" (Mk 10, 22). W przypowieści o bogaczu i Łazarzu, Ubogi ma imię i swoje miejsce w Niebie, natomiast bogaty zostaje skazany na anonimowość i wieczne potępienie z powodu swojej obojętności wobec żebraka żyjącego obok niego. (Łk 16, 19-31). Jeden chce się nawrócić, lecz nie osiąga tego, drugi nie potrafi spojrzeć dalej, niż jego wygodne życie. Święty Paweł ofiaruje nam obraz pobudzający do refleksji nad bogactwem tego świata: „Ich losem - zagłada, ich bogiem - brzuch... To ci, których dążenia są przyziemne" (Flp 3,19).
Święty Wincenty widział w ubóstwie nie tylko środek dla służby, ale także cel ewangeliczny dla życia w zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem. Zarówno członkowie Rodziny Wincentyńskiej składający ślub ubóstwa jak i świeccy żyjący charyzmatem wincentyńskim powinni, w wierności obietnicom Chrztu Świętego, starać się nawrócić do Chrystusa, zanim wejdą w świat Ubogich. Wincenty, przygotowując swoich pierwszych uczniów do kroczenia tą drogą, mówił: „Starajmy się o życie wewnętrzne, o panowanie Jezusa Chrystusa w nas... Szukajmy chwały Bożej, szukajmy Królestwa Jezusa Chrystusa." (Coste XII, Konferencja 198).
Ten czas łaski jest czasem poszukiwania i kosztowania tak z bogactwa jak i z ubóstwa, które ofiaruje nam Wielki Post. Liczne są jego bogactwa: skarb Ewangelii i codzienne czytania dla refleksji
i modlitwy; nabożeństwa poświęcone rozważaniu Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Jezusa; chwile ciszy w obecności Naszego Pana Jezusa, by zastanowić się dokąd zmierza nasze życie; udział w sakramentalnym życiu Kościoła, w tym w sakramencie pojednania. Wielki Post to czas zapewniający wspaniały pokarm duchowy.
Wielki Post jest również czasem konfrontacji, gdy stajemy wobec ubóstwa obecnego w nas samych. Co powstrzymuje mnie, bym za przykładem Świętego Wincentego żył jako uczeń Jezusa Chrystusa? Jakie troski i lęki kryją się w zakątkach mojego umysłu i serca, utrudniają działanie łaski Bożej i przeszkadzają mi w służbie najuboższym? Dając nam sposobność doświadczenia pustki, Wielki Post prowadzi nas do Jezusa, który pomaga nam modlić się z głębi naszego serca, kontrolować nasze pragnienia i hojnie oddawać nasz czas, talenty i nasze dobra. Gdy postępujemy w ten sposób, wówczas jesteśmy w solidarności z Jezusem obecnym w najmniejszych spośród nas.
„Logika" miłości
W swoim pierwszym Orędziu na Wielki Post, Papież Franciszek opisuje Wcielenie Jezusa jako „logikę miłości". Chrystus wszedł w ludzką kondycję, by „stanąć pośród ludzi potrzebujących
przebaczenia, pośród nas grzeszników, i wziąć na swoje barki brzemię naszych grzechów. Taką wybrał drogę, aby nas pocieszyć, zbawić, uwolnić od naszej nędzy" (Orędzie na Wielki Post, 2014). Może wydawać się dziwnym połączenie w jednym wyrażeniu: „logiki" i „miłości". Przyjmując od Ojca misję zbawienia, Jezus objawia Swój cel, jakim jest ukazanie miłości bez lęku i bezinteresownej służby, by sprowadzić Królestwo Boże na ziemię.
Tym co motywowało i ożywiało misję Jezusa było Jego zjednoczenie z Ojcem i pragnienie dzielenia ze wszystkimi, a zwłaszcza z Ubogimi, niewyczerpanej miłości Boga. Papież Franciszek zauważa, że „miłość czyni podobnym, ustanawia równość, obala mury i usuwa dystans." We Wcieleniu, „to właśnie Bóg uczynił dla nas" (Orędzie na Wielki Post, 2014). W samej swej istocie miłość Jezusa dla nas jest miłością, która prawdziwie się poświęca, jest „miłością aż po śmierć" (Rz 5,8).
Wielki Post jest czasem, by o tej miłości sobie przypominać i ją rozważać. Święty Wincenty uwierzył w tę „logikę miłości" i ją praktykował. W miarę jak Pan obdarzał go głęboką wiarą, ona wyzwalała go do większej miłości Boga, do służenia Ubogim, do motywowania i przygotowywania Misjonarzy, Sióstr Miłosierdzia i ludzi świeckich, by czynili podobnie. W Ubogich, Wincenty spotykał cierpiącego Chrystusa i stał się prawdziwym uczniem i prawdziwym sługą. Przypomina nam on, że pomimo ich zewnętrznego wyglądu, „Syn Boży, który zechciał być ubogim, utożsamia się z tymi Ubogimi", i że „powinniśmy dzielić to samo uczucie i naśladować postępowanie Chrystusa: troszczyć się o Ubogich, pocieszać ich i wspomagać" (Modlitwy Rodziny Wincentyńskiej). Chrystocentryczna duchowość Wincentego stała się naturą jego apostolstwa w służbie Ubogim.
Zachęcam Was, abyście w tym Wielkim Poście poświęcili czas na czytanie i rozważanie życia i pism Świętego Wincentego i Świętej Ludwiki. Mamy do dyspozycji wspaniałe, liczne środki, pisma
wydrukowane czy też zachowane w formie elektronicznej. Odnawiając więź z naszymi Świętymi Założycielami, pogłębiamy naszą wiedzę o nich i szacunek do naszego charyzmatu, wzbudzając w ten sposób pragnienie, by coraz bardziej stawać się uczniami Jezusa i postępować jako Jego uczniowie. Rozpoznawać i spotykać „ludzi peryferii" „Logika miłości", której Jezus dał przykład swoim życiem, prowadziła Wincentego i Ludwikę
do służby Ubogim i „ludziom peryferii". W czasie spotkania Unii Przełożonych Wyższych, Papież wezwał nas, abyśmy motywowali członków naszych Zgromadzeń, by szli na marginesy społeczeństwa:
„Rozumiemy rzeczywistość jeśli patrzymy na nią z peryferii. Trzeba pójść na peryferie, by prawdziwie poznać jak żyją ludzie." (Biuro Prasowe Watykanu, listopad 2013) Wiem, że łatwiej jest mówić niż to wykonać, zatem od czego rozpoczynamy?
Możemy rozpocząć od tekstów Ewangelii przypadających na niedziele Wielkiego Postu. Dają nam one okazję do refleksji o „ludziach peryferii", zanim spotkamy ich w naszej posłudze.
Rozpoczynając od opisu kuszenia Jezusa na pustyni (Mt 4, 1-11), widzimy, jak Chrystus idzie na peryferie udając się na pustynię, na miejsce niebezpieczne i odosobnione, by pościć, modlić się i
doświadczać pokus. Jezus jednak wszystko przezwyciężył. W ten sposób, peryferie stały się przygotowaniem, jakby trampoliną dla publicznej działalności Jezusa. Jest wiele fragmentów biblijnych przypadających na Wielki Post, które mówią o „ludziach peryferii", ale wyróżniają się dwa teksty z Ewangelii według Świętego Jana. Są to: spotkanie Jezusa z Samarytanką przy studni (J 4) i spotkanie z niewidomym od urodzenia, którego Jezus uzdrowił (J 9). Jezus widzi w nich, dwie osoby napiętnowane przez społeczeństwo i przez autorytety religijne z racji ich sposobu życia lub choroby. Wchodzi w ich życie, uzdrawia, opatruje rany i z peryferii ponownie wprowadza ich do wspólnoty.
Życie Wincentego a Paulo i Ludwiki de Marillac było nieustanną drogą w kierunku „ludzi peryferii", by im pomagać, wskazywać drogę, towarzyszyć i obudzić w nich poczucie odpowiedzialności. Tegoroczny Wielki Post może być czasem refleksji nad nowymi sposobami spotykania „ludzi peryferii", tam, gdzie jesteśmy. Papież Franciszek mówił, że jest tylko jedna prawdziwa nędza: „nie żyć jak synowie Boga i bracia Chrystusa" (Orędzie na Wielki Post, 2014). Niech ten Wielki Post prowadzi nas do poszukiwania i służenia Ubogim w Chrystusie i Chrystusowi w Ubogich!
Zakwestionować „globalizację obojętności"
Temat tego listu i zdjęcie na pierwszej stronie nawiązuje do Lampedusy, małej wyspy leżącej niedaleko Sycylii, gdzie sytuacja stała się napięta z powodu uchodźców ubiegających się o azyl. W
ostatnim czasie, na wyspie wydarzyła się tragedia, gdy przeciążona łódź zatonęła, zabijając setki mężczyzn, kobiet, dzieci pochodzących z Libii i z Erytrei. Ksiądz Zeracristos, nasz Asystent Generalny, musiał przerwać rekolekcje, by udać się do kostnicy i zidentyfikować kilka zabitych osób, pochodzących z tej samej co on wioski, w Erytrei. Jak miliony osób przez nimi, byli to „ludzie
peryferii" anonimowi, zepchnięci na margines historii.
W pierwszą podróż swojego pontyfikatu poza Rzym, Papież Franciszek udał się na Lampedusę.
Tam modlił się, odwiedził tych, którzy przeżyli, podziękował wszystkim troszczącym się o uchodźców i złożył wieniec na oceanie ku pamięci zmarłych imigrantów. Tego samego dnia, w swojej homilii, w czasie Mszy Świętej, Ojciec Święty użył przejmującego wyrażenia dla określenia przyczyny krytycznej
sytuacji tych uchodźców i wielu innych „osób peryferii". Określił to jako „globalizację obojętności".
Oto fragment z jego homilii wygłoszonej w tym dniu:
„Kultura dobrobytu, która prowadzi do myślenia o sobie samych, sprawia, że stajemy się nieczuli na wołanie innych, że żyjemy w mydlanych bańkach, które są piękne, ale są niczym, są iluzją
płycizny, tymczasowości, która prowadzi do obojętności w stosunku do innych, co więcej prowadzi do globalizacji obojętności. Przyzwyczailiśmy się do cierpienia innych, nie dotyczy nas, nie interesuje, to nie nasza sprawa! (...) Kto z nas płakał z powodu tego faktu, i faktów takich jak ten?" (Lampedusa, homilia 8 lipca 2013).
Obojętność podobnie jak bieda, wojna, przemoc i terroryzm, zabija nie tylko ludzi, ale też ludzkiego ducha. Przezwyciężanie „globalizacji obojętności" rozpoczyna się wówczas, gdy każdy
członek Rodziny Wincentyńskiej rozpozna przed Panem swoje bogactwo i ubóstwo i postanowi wykorzystać je w służbie naszego charyzmatu wincentyńskiego dla dobra Ubogich. W tym czasie
Wielkiego Postu, my, którzy dzielimy tę spuściznę nadziei - nasz charyzmat wincentyński - powinniśmy usłyszeć te słowa Ojca Świętego jako mocne wezwanie do nawrócenia. Czytania ze Środy
Popielcowej mówią nam na czym polega prawdziwe nawrócenie w Wielkim Poście: „Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty!" (Joel 2, 13).
Dary Wielkiego Postu są paradoksalne, ale potwierdzają wielką prawdę: przynosząc Bogu nasze ubóstwo i bogactwo, jesteśmy odnowieni i umocnieni jako wincentyńscy uczniowie Jezusa Chrystusa.
Przyjmijcie bogactwo i ubóstwo Chrystusa, niech one przyniosą Wam swoje łaski czyniąc owocnym ten Wielki Post!

Wasz brat w Świętym Wincentym,
G. Gregory Gay, CM
Przełożony Generalny

CHRYSTUS ZMARTWYCHWSTAŁ,

I ZAJAŚNIAŁ PRZED SWOIM LUDEM,

KTÓRY WYBAWIŁ KRWIĄ SWOJĄ, ALLELUJA !

Oto
Dzień, który Pan uczynił, radujmy się w nim i weselmy, Alleluja !

Siostry Miłosierdzia Prowincji Warszawskiej

 życzą wszystkim
zaangażowanym w Apostolat Maryjny

RADOSNYCH ŚWIĄT ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO

Niech Zmartwychwstały Pan napełni was swoim Pokojem i Radością !

CONGREGAZIONE DELLA MISSIONE

CURIA GENERALIZIA

2013 - Nasza wielkopostna droga

z Kalwarii do Caritas

PODRÓŻ MATKI BOŻEJ

Matko Boża, Ty niosłaś Dziecię aż do Betlejem,

Krocząc nie gładką, ale wyboistą drogą, pełną kamieni i żwiru.

Noś mnie w Swoim kochającym, łagodnym i czułym sercu

Aż Twój Syn uniesie mnie w Swoich ukrzyżowanych ramionach.

- Brat Augustine Towey, CM †2012

Do wszystkich członków Rodziny Wincentyńskiej

Drodzy Bracia i Siostry,

Niech łaska i pokój naszego Pana Jezusa Chrystusa, wypełniają Wasze serca teraz i zawsze!

W tym roku, droga Wielkiego Postu rozpoczyna się dość wcześnie. Jednak dla Rodziny Wincentyńskiej nigdy nie jest za wcześnie na kontemplowanie daru wiary w Jezusa Chrystusa i dziedzictwa nadziei, który tworzy nasz charyzmat. Tegoroczny Wielki Post przeżywamy w „Roku Wiary". Ojciec Święty Benedykt XVI, w swoim Liście Apostolskim Porta Fidei, mówi, że: „Podwoje wiary są dla nas zawsze otwarte. Wprowadzają nas one do życia w komunii z Bogiem i pozwalają na wejście do Jego Kościoła." (Porta Fidei, 1)

Ten szczególny rok zbiega się z pięćdziesiątą rocznicą rozpoczęcia Soboru Watykańskiego II.

„Rok Wiary" i Wielki Post dają nam sposobność, by zastanowić się nad naszym powołaniem do bycia uczniami Jezusa Chrystusa i nad sposobem przeżywania naszego wincentyńskiego charyzmatu. Wielki Post nie powinien być traktowany jako „coroczne ćwiczenie", ale jako sposobność otwarcia naszych serc na wzrastanie w łasce. Papież Benedykt XVI przypomina nam, że: „Przekroczenie tych podwoi oznacza wyruszenie w drogę, która trwa całe życie." (Porta Fidei, 1)

Orędzie Ojca Świętego na Wielki Post 2013 zawiera temat prawdziwie wincentyński. Papież podkreśla w nim, że Wielki Post i „Rok Wiary" „stanowią dla nas cenną sposobność do medytowania nad relacją między wiarą a miłością." (por. Orędzie Benedykta XVI na Wielki Post 2013, 1). Zarówno w Porta Fidei jak i w Orędziu na Wielki Post, zauważamy wiele odniesień do dobrze nam znanego cytatu: „Caritas Christi urget nos" - „Miłość Chrystusa przynagla nas" (2 Kor 5, 14). Jest to istota tego, co znaczy być chrześcijaninem. Razem z Siostrami Miłosierdzia cieszę się, że Ojciec Święty posłużył się ich dewizą!

Jednakże wszyscy członkowie Rodziny Wincentyńskiej wiedzą, że chodzi tutaj o coś więcej niż tylko o tekst, dewizę czy godło wspólnotowe. Chodzi tu bowiem o styl życia wszystkich uczniów Jezusa, Świętego Wincentego i Świętej Ludwiki, mający swój początek w Jezusie Chrystusie, który powiedział uczniom: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili." (Mt 25, 40). Rozważę trzy tematy aktualne dla naszej wielkopostnej drogi: poznać, rekonfigurować i odnowić.

Czas poznania

„Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli." (J 8, 32)

Wielki Post jest czasem spotkania z prawdą, która pozwala nam stwierdzić tę istotną, a tak często umykającą uwadze chrześcijan rzeczywistość, że wszyscy jesteśmy odkupionymi  grzesznikami. W dzisiejszym, zabieganym świecie, łatwo możemy uniknąć jakiejkolwiek głębszej refleksji nad samym sobą. Wymagania życia są tak liczne i niekiedy tak przytłaczające, iż pragnąc uwolnić się od nich poszukujemy wytchnienia, które czasem może prowadzić do braku zainteresowania, do obojętności. Znamy sentencję Sokratesa, która mówi, że „Życie pozbawione

refleksji nad samym sobą nie zasługuje na to, by je przeżyć." Ale życie „nieodkupione" również na to nie zasługuje!

„Życie odkupione" rozpoczyna się od wprowadzenia wielkopostnej dyscypliny: modlitwy, postu i jałmużny, po to, by zbadać nasze serce, duszę i nasze czyny. Wówczas możemy odważnie zadać sobie zasadnicze pytanie: „Co czynię, by każdego dnia wzrastała moja miłość do Chrystusa i moja miłość w służbie wobec braci i sióstr, zwłaszcza tych najmniejszych?" Ale najpierw musimy chcieć poprawić nasze pracowite plany zajęć by w głębi naszego jestestwa spotkać Pana Jezusa jako nasz moment prawdy. Stare przysłowie mówi, że: „Prawda was wyzwoli, ale najpierw może was unieszczęśliwić!"

Wymiary naszego życia, które wymagają uzdrowienia i odkupienia są tak właściwie zakresem działania Boga. W świecie, który często zachęca nas do ukrywania się za fasadą władzy, różnorakich sytuacji lub pozorów, Wielki Post przypomina nam, że to nie tylko nasze wysiłki przynoszą nam jedność życia czy pokój wewnętrzny. Święty Wincenty bardzo wcześnie poznał tę twardą rzeczywistość życia, że pomimo „awansów i wzlotów" w swoim życiu, o które tak bardzo zabiegał i które osiągnął, przeżywał jednak wewnętrzną pustkę i wciąż pragnął czegoś więcej. W liście do Efezjan, Święty Paweł dobrze uchwyca ten moment wewnętrznego poznania:

„Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił... Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili." (Ef 2, 8-10).

Uczyńmy ten Wielki Post czasem uznania, że jesteśmy dziełem Boga, obdarowanym i pełnym łask.

Czas na rekonfigurację

„Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boże?" (J 6, 28)

Słowo „rekonfiguracja" wydaje się niecodzienne i mało znane. Dawnej używane jako termin naukowy lub techniczny, oznacza: „zmienić formę lub formację, przemodelować lub restrukturyować". Słowo to znane jest moim Konfratrom Misjonarzom i Siostrom Miłosierdzia, bowiem zmiany w liczebności i apostolstwie sprawiły, że „rekonfiguracja" krajów i Prowincji stała się koniecznością.

Jednakże Wielki Post nie odnosi się głównie do zewnętrznych pytań dotyczących „dzieł Bożych", o które pytają Jezusa uczniowie, ani do wymagań współczesnego świata. „Rekonfiguracja" jest także sposobem poszukiwania „metanoi" czy nawrócenia serca, które prowadzi do zasadniczego otwarcia się na Boga. Papież Benedykt XVI przypomina nam, że celem „Roku Wiary" jest „zaproszenie do autentycznego i nowego nawrócenia do Pana, jedynego Zbawiciela świata" (Porta Fidei, 6).

Kiedy uświadomimy sobie, że to, na czym najbardziej nam zależy: nasze rodziny, nasze związki, praca, zdrowie czy życie w ogólności, przemienia się w sposób nieoczekiwany i niechciany, wówczas spotkamy się z rzeczywistością rekonfiguracji. Rzeczywistość ta podobnie jak Wielki Post wzywa nas do podróży do wnętrza by poszukać Jezusa. Przywiązanie się do tego, czego nie możemy kontrolować, trzymanie się kurczowo tego, czego nie możemy zmienić lub pragnienie, by przeszłość stała się teraźniejszością - odwodzi nas od wypełnienia Woli Boga i

Jego dzieła.

Wincenty a Paulo i Ludwika de Marillac w swoim życiu spotkali się z rzeczywistością

rekonfiguracji. Ludwika, kobieta zamężna i zamożna stała się wdową i została niejako rzucona w nieznany jej świat. Po założeniu Wspólnot zakonnych i świeckich, Wincenty nieustannie zmagał się z prośbami, domagającymi się jego zaangażowania. Czasami Wincenty i Ludwika odczuwali, jak przytłaczało ich zadanie, jakim było zarządzanie. Jednak każdy z nich prowadzili intensywne życie

duchowe karmione modlitwą, Słowem Bożym i Eucharystią, co dodawało im mocy ducha do przystosowania się i do wzrastania. Wincenty i Ludwika każdego dnia szukali Pana i znajdowali Go.

W okresie Wielkiego Postu, pozwólmy, Chrystusowi rekonfigurować nasze serca, abyśmy mogli przyjąć zmiany, których nie da się uniknąć w krajobrazie naszego życia.

Czas na odnowę

„Na tym polega dzieło zamierzone przez Boga, abyście uwierzyli w Tego,

którego On posłał." (J 6, 29)

Wielki Post i „Rok Wiary" wzywają do odnowienia i pogłębienia naszej wiary i naszego charyzmatu. W dzisiejszym świecie nękanym przez liczne cierpienia, w którym kalwaryjska droga usłana jest niezliczonymi krzyżami, powinniśmy pamiętać, że poprzez Tajemnicę Paschalną, Bóg nieustannie działa w naszym świecie. Spotykamy naszego Boga w Osobie Jezusa Chrystusa, który przez Swoje Wcielenie wkroczył w ludzkość i ją odkupił. Odnowa realizuje się przez przemianę, jakiej Jezus Chrystus dokonuje w modlitwie, przez Słowo Boże i Eucharystię, tak abyśmy mogli lepiej przeżywać nasz wincentyński charyzmat. Podróżujemy do Kalwarii i z powrotem z darem Caritas. Medytując nad tą rzeczywistością, Papież Benedykt XVI zwraca uwagę na to, że „Życie chrześcijańskie to nieustanne wchodzenie na górę spotkania z Bogiem, aby później zejść, niosąc miłość i siłę, które z niego się rodzą, aby służyć naszym braciom i siostrom z taką samą miłością jak Bóg." (Orędzie na Wielki Post 2013,3) Zarówno w Porta Fidei jak i w Orędziu na Wielki Post,

Ojciec Święty wiele trudu poświęcił aby wskazać na nierozerwalny związek między wiarą a służbą Ubogim. Pisze: „Wiara bez miłości nie przynosi owocu... Niemało chrześcijan rzeczywiście poświęca swoje życie z miłością samotnym, znajdującym się na marginesie lub wykluczonym... ponieważ właśnie w nich odzwierciedla się oblicze samego Chrystusa."(Porta Fidei, 14)

Jako członkowie Rodziny Wincentyńskiej obejmujemy tę prawdę w naszym charyzmacie miłości. Jednak, podobnie jak wszelkie cnotliwe działanie, może ono stać się rutynowe i ograniczać się jedynie do funkcji, miast prowadzić nas do rozwoju. Dla nas, uczniów Jezusa i Wincentego, pokora i prostota to dwie najistotniejsze tutaj cnoty; które są fundamentem naszej relacji z Bogiem oraz służby Ubogim. Wincenty mówił: „Nasz Pan, Jezus Chrystus mieszka i ma upodobanie tylko w pokornych sercach, w prostocie słów i czynów." (CCD XII,.222-223, list nr 204 z 2 maja 1659). Zastanówmy się, w jaki sposób możemy wzrastać w praktykowaniu tych cnót.

Wspominałem o rekonfiguracji jako o strategii Zgromadzenia. W czasie Konwentu

Generalnego w 2010 r. , pojawiły się dwie strategie odnośnie tego tematu, które jak myślę, można zastosować dla całej Rodziny Wincentyńskiej. Pierwsza to rozwijanie istotnego poczucia przynależności wykraczającego poza wspólnoty lokalne. Druga to zachęcanie do większej dyspozycyjności i mobilności, by móc uczestniczyć w nowych projektach misyjnych. Podczas tegorocznego Wielkiego Postu, zastanówmy się, w jaki sposób możemy wzmocnić nasze poczucie przynależności i naszą dyspozycyjność, by żyć naszym charyzmatem.

Droga Maryi i nasza droga

Tegoroczny list na Wielki Post rozpoczyna się motywem maryjnym w scenie spustoszenia i prostym wierszem. W listopadzie 2012 roku, huragan Sandy siał spustoszenie od Karaibów aż po wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych, powodując straszliwe zniszczenia. Na małej plaży Breezy Point w Nowym Jorku, siła huraganu spowodowała eksplozję zbiorników paliwa i zerwała linie elektryczne, wywołując pożar, który w ciągu kilku minut strawił 100 domów. Cudem nikt nie zginął. Jedyna konstrukcja, która w tym rejonie pozostała nietknięta znajdowała się w małym sanktuarium Matki Bożej. Obecnie jest to miejsce modlitwy dla mieszkańców różnych wyznań. Miejsce to nazwane „Madonna z Breezy Point" ukazuje nam, jak opiekuńcza

jest rola Maryi. Wiersz znajdujący się poniżej zdjęcia został napisany przez niedawno zmarłego Konfratra z okolic Nowego Jorku. To dosłownie jeden z jego ostatnich wierszy. Jest to trafne przypomnienie nie tylko jego życia, ale również życia, jakie Maryja, Matka Boża od Cudownego Medalika dała nam jako Matka Zbawiciela. Maryja jest także naszą Matką i zawsze jest blisko nas.

Niech Pan Wam błogosławi w tym czasie Wielkiego Postu, aby Wasza droga poprowadziła Was do prawdziwej odnowy w wierze, w miłości i naszym charyzmacie. Obyśmy zawsze służyli Ubogim w imię Jezusa Chrystusa, za przykładem Wincentego a Paulo.

Wasz brat w Świętym Wincentym,

G. Gregory Gay, CM

Przełożony Generalny

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!

Jak czyniłem to w minionych latach, w miesiącu, w którym wspominamy dar Cudownego Medalika, zamiast fragmentu wspomnień o siostrze Katarzynie przesyłam tekst programowy, który stanął u podstaw inicjatywy włączenia się we wstawienniczą modlitwę Niepokalanej za światem. Niech jego lektura doda nam sił w podjętym postanowieniu.

W celu przygotowania się do uroczystości 27 listopada zachęcam do przeczytania opracowania pt. Święta Katarzyna Labouré i Cudowny Medalik (Częstochowa 2010), aby następnie podzielić się z ludźmi zawartymi w nim treściami i zachęcić innych do włączenia się we wspólnotę modlitwy z Niepokalaną.

Z braterskim pozdrowieniem

Ks. Waldemar Rakocy CM

TEKST PROGRAMOWY INICJATYWY

 WSTAWIENNICZEJ MODLITWY ZA ŚWIATEM

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!

            Siostra Katarzyna Labouré uznawała za swe życiowe posłannictwo zaświadczenie o wstawienniczej misji Najświętszej Panny za światem, czyli o tzw. wizji z globem w dłoniach. Jeszcze miesiąc przed śmiercią, w listopadzie 1876 roku, wzięła na stronę s. M. Cosnard i powierzyła jej swój życiowy testament mówiąc, że Niepokalanie Poczęta chce być czczona jako wstawiająca się za ludzkością u Syna, ponieważ tak bardzo modli się za ten świat; będzie to źródłem wielu łask i licznych powołań (zeznania s. Cosnard z 3 lutego i 11 marca 1898 r., PO, ses. 39 i 44).

            Siostra Katarzyna włączyła się całym sercem we wstawienniczą misję Najświętszej Panny, której macierzyńskiej opiece umierający Syn powierzył odkupione przez siebie dzieci (J 19, 25-27). W pierwszej kolejności zrozumiała tę misję jako troskę o zbawienie grzeszników. W ich intencji modliła się i podejmowała umartwienia. Szczególną rolę przypisywała modlitwie różańcowej, odmawianej we wspólnocie i przed Najświętszym Sakramentem. S. Katarzyna przekazała też ubolewanie Maryi, że modlitwę różańcową odmawia się mechanicznie, pośpiesznie, bez należytego skupienia i pobożności.

            W odpowiedzi na wezwanie skierowane przez Niepokalaną do obydwu Zgromadzeń św. Wincentego, którego doskonałe wypełnienie znajdujemy w życiu s. Katarzyny, pragniemy włączyć się we wstawienniczą modlitwę Maryi za odkupionym przez jej Syna światem - w pierwszej kolejności za tymi, którzy oddalili się od Boga, aby do Niego powrócili. Włączając się w modlitwę Niepokalanie Poczętej, pragniemy w powyższej intencji odmawiać codziennie przynajmniej jedną tajemnicę różańca świętego (w ramach czy ponad zaleconą modlitwę różańcową, zob. K 49.2; N 84). Wierzymy, że wspólnota modlitwy, jaką utworzymy będzie odpowiedzią na wezwanie Najświętszej Panny i przyczyni się do pozyskania dla Boga grzeszników. Niech na wzór s. Katarzyny towarzyszą temu jednocześnie umartwienia i wyrzeczenia, co pozostawiamy osobistej decyzji każdego.

Najcięższą formą ubóstwa jest oddalenie się od Boga. Odpowiadając na wezwanie Niepokalanej i włączając się w jej wstawienniczą modlitwę za światem realizujemy podstawowy cel Kościoła i Zgromadzenia. Ten cel realizujemy tym lepiej, im większe odczuwamy zatroskanie i niepokój o los naszych braci i sióstr.

Wierzymy, że zgodnie z obietnicą Niepokalanej nasze włączenie się w jej modlitwę za światem przyczyni się do duchowego rozwoju Rodziny Wincentyńskiej i wzrostu powołań. Zwłaszcza brak powołań staje się naglącym problemem wielu prowincji. Ku pokrzepieniu serc przytaczamy słowa Najświętszej Panny z 19 lipca 1830 roku, odnoszące się do obydwu Zgromadzeń św. Wincentego: „Przyjdzie czas [...], że będzie się sądzić, że wszystko jest stracone, ale ja będę z wami. Miejcie ufność! Poznacie moje nawiedzenie [...]" (zapis s. Katarzyny z 30 października 1876 r.).

*

Szczególną racją podjęcia tego wyzwania jest zbliżająca się dwutysięczna rocznica odkupieńczej śmierci Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Ta niezwykła rocznica, choć będąca wynikiem przyjęcia systemu dziesiętnego i posiadająca w jakimś stopniu wymiar psychologiczny, jako część naszego postrzegania historii stanowi wyjątkową okazją do tego, aby oddać Bogu należną cześć przez szczere nawrócenie i głębokie dziękczynienie. Dwa tysiące lat temu pod krzyżem Chrystusa nie było Jego uczniów. Traktujemy tę rocznicę jako szczególną łaskę od Pana niebios i okazję do tego, aby wraz z innymi zmierzać w pielgrzymce wiary pod Chrystusowy krzyż i poprzez naszą tam obecność dać dowód wierności.

Dwutysięczna rocznica odkupieńczej śmierci naszego Pana zbiegnie się z dwusetną rocznicą objawień na Rue du Bac. Odkładając na bok magię cyfr pragniemy zwrócić uwagę na ścisły związek obu rocznic: umierający na krzyżu Chrystus powierzył macierzyńskiej opiece swej Matki odkupione przez siebie dzieci, co znajduje wyraz w tzw. wizji z globem w dłoniach. Jeszcze ściślejsze włączenie się w zbawczą misję Syna Bożego, w łączności z Niepokalaną wstawiającą się u Niego za ludzkością, niech będzie naszym wspólnym z nią darem złożonym u stóp krzyża. Niech podjęte w związku z tym zadania przygotują nas na obchody dwutysięcznej rocznicy naszego odkupienia, kiedy to mamy nadzieję stanąć pod Chrystusowym krzyżem u boku Matki Odkupiciela i naszej matki.

*

            Naszą inicjatywą pragniemy objąć również Siostry Miłosierdzia oraz ludzi świeckich, zwłaszcza ze stowarzyszeń Rodziny Wincentyńskiej. W ten sposób pragniemy utworzyć wspólnoty modlitwy, księży, sióstr i świeckich. Wyrażamy życzenie, aby ta inicjatywa była częścią realizowanej już działalności Apostolstwa Maryjnego i szerzenia przesłania Cudownego Medalika. Taki stan rzeczy został uzgodniony z ks. Wizytatorem, A. Zakrętą, z s. Wizytatorką, S. Kokoszą, oraz z ks. Dyrektorem, T. Lubelskim.

            Zachęcamy wszystkich, którzy podejmują modlitwę i ofiary za zbawienie świata, w odpowiedzi na wezwanie Niepokalanej od Cudownego Medalika, aby usiłowali pozyskać w swoim środowisku innych współbraci, siostry czy ludzi świeckich dla tego szczytnego celu.

            Każdy wędrowiec przeżywa chwile słabości. W pielgrzymce pod Chrystusowy krzyż zamierzam dlatego, jako pokrzepienie i podniesienie na duchu, przesyłać raz w miesiącu przetłumaczony na jęz. polski fragment zeznań naocznych świadków dotyczący życia i cnót s. Katarzyny Labouré oraz przesłania Cudownego Medalika.

            Życie św. Katarzyny było doskonałą odpowiedzią na wezwanie Niepokalanej wstawiającej się u Syna za odkupioną ludzkością i stanowi jednocześnie przykład wypełnienia ideału wincentyńskiego. Poznawanie jej życia niech będzie zachętą do jeszcze większej wierności Regułom Zgromadzenia.

            „O Maryjo bez grzechu poczęta,

módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy!"

 

  

 PIELGRZYMKA Rodziny Wincentyńskiej NA JASNĄ GÓRĘ

 Częstochowa   22 - 23 września 2012

  

 Drodzy w Chrystusie Panu Członkowie Rodziny Wincentyńskiej

 

Przed nami wrzesień miesiąc naszego pielgrzymowania do Czarnej Madonny na Jasnej Górze. Pragnę serdecznie zaprosić przedstawicieli wszystkich gałęzi Rodziny Wincentyńskiej w Polsce na spotkanie w ramach Dni Modlitw Rodziny Wincentyńskiej do Częstochowy. Przygotowując się do Uroczystości św. Wincentego a Paulo przed obliczem Jasnogórskiej Pani będziemy wypraszać potrzebne łaski na kolejny rok pracy formacyjnej
i wincentyńskiego apostolstwa. Punktem centralnym naszego spotkania jest Msza św. koncelebrowana w kaplicy Cudownego Obrazu, której w tym roku będzie przewodniczył J.E. Ksiądz Biskup Jan Kopiec. Do koncelebry zapraszam wszystkich księży opiekunów wspólnot wincentyńskich.

 

Prowincja Warszawska Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia obchodzi w tym roku jubileusz 300-lecia erygowania Prowincji Polskiej Zgromadzenia, której obecna Prowincja Warszawska jest kontynuatorem. Pragniemy włączyć się w te obchody i dzielić się  radością z siostrami. W związku z tym jednym z punktów programu naszego spotkania będzie promocja filmu „Droga", specjalnie przygotowanego na  Jubileusz.

                         

            Zaproszenie kierujemy do wszystkich tworzących Rodzinę Wincentyńską w Polsce: Księży Misjonarzy, Sióstr Miłosierdzia, Stowarzyszenia Miłosierdzia, Stowarzyszenia Konferencji św. Wincentego a Paulo, Stowarzyszenia Cudownego Medalika, Wincentyńskiej Młodzieży Maryjnej a także niezrzeszonych pragnących poznać duchowość wincentyńską.

  

            Noclegi:

            Miejsca noclegowe i posiłki rezerwujemy indywidualnie bezpośrednio w domach pielgrzyma. W Domu Rekolekcyjnym Sióstr Miłosierdzia na ul. Św. Barbary 43 jest zarezerwowanych ok. 300 miejsc. Proszę o indywidualną a jeszcze lepiej grupową rezerwację miejsc: tel.: 034-3241177

Ceny noclegów: pokoje 2-osobowe 33 zł, pokoje 3 do 7 osób 24 zł.

Posiłki: obiad 22 zł, śniadania i kolacje po 12 zł.

  

Dla usprawnienia pracy sióstr proszę o wcześniejsze rezerwacje posiłków dla większych grup, aby przygotować odpowiednią ilość pożywienia !!!

 

Serdecznie pozdrawiam księży Superiorów, Proboszczów, Opiekunów, Siostry Miłosierdzia, Panie i Panów z Wincentyńskich Stowarzyszeń oraz Młodzież Maryjną

                i zapraszam na Jasnogórskie Spotkanie

   

                                                                 Ks. Jerzy Górny CM

 

                    Moderator Krajowy Rodziny Wincentyńskiej

 

 

                            Krzeszowice, dnia 6 sierpnia  2012 r. w święto Przemienienia Pańskiego

 

Misjonarski Ośrodek Formacyjny „Vincentinum" , 32-065 Krzeszowice, ul. Nowa Wieś 8

 www.misjonarze.pl  e-mail: domrek@misjonarze.pl, tel.: 012-2821322 w.212, 608241429

                        PROGRAM

    Dni Modlitw Rodziny Wincentyńskiej

        Częstochowa 22 -23 września 2012

                              Kościół naszym domem

  

Dom Rekolekcyjny Sióstr Miłosierdzia

ul. św. Barbary 43, 42 200 Częstochowa

  

          Sobota - 22 września

Kaplica św. Józefa przy Jasnej Górze

15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego

             Powitanie Gości

15.30 - Projekcja części filmu „Droga" - kulisy realizacji i spotkanie z reżyserem oraz głównymi aktorami.

            

17.00 - Promocja książki „Duchowość wincentyńska" - wydanie II poprawione

                   

18.30 - Msza św. koncelebrowana w kaplicy Cudownego Obrazu M.B. Częstochowskiej - przewodniczy J.E. Ksiądz Biskup Jan Kopiec - ordynariusz diecezji gliwickiej

Ok. 20 - Kolacja

21.00 - Apel Jasnogórski - czuwanie dla chętnych

 

         Niedziela - 23 września

  

7.00 - Msza św. koncelebrowana - przewodniczy Wizytator Polskiej Prowincji Zgromadzania Misji Ksiądz Kryspin Banko CM -  (kaplica SM)

8.00 - Śniadanie

9.00 - Jakie kierunki współpracy Rodziny Wincentyńskiej?

Wystąpienia przedstawicieli RW, wnioski z sali, (kaplica SM)

  

11.00 - Droga krzyżowa na Wałach Jasnogórskich

             ok. 12.00 -  Modlitwa Anioł Pański - Błogosławieństwo na zakończenie

  

  

W chwilach wolnych zapraszamy do  „Akwarium"

 (pomieszczenie na parterze po lewej stronie od wejścia),

gdzie znajduje się stoisko wydawnicze

Do nabycia: literatura wincentyńska, śpiewniki, kalendarze na 2013, nowenny, obrazki,  itp.

 

Ze względów organizacyjny podany program może ulec modyfikacji

  

 <<<<>>>>

Rzym, 3 czerwca 2012                 

Łaska i Pokój naszego Pana Jezusa Chrystusa, niech będą w Waszych sercach teraz i na zawsze!

Jak wiecie, każdego roku, w związku ze świętowaniem uroczystości naszego Założyciela, jako Rodzina, proponujemy temat do refleksji i studium.

W ubiegłym roku, rozważaliśmy owoce, jakie wzbudziły w nas obchody 350 rocznicy śmierci naszego Założyciela i to zarówno na płaszczyźnie lokalnej, dla poszczególnych gałęzi Rodziny Wincentyńskiej, jak też na płaszczyźnie ogólnej. Możemy powiedzieć, że to czego wspólnie doświadczyliśmy - owoc
naszej kreatywności - niesamowicie ubogaciły nas jako Rodzinę w następujący sposób:

zostały wzmocnione wzajemne relacje, a także nawiązane inne relacje wykorzystujące nowe formy ekspresji duchowej, bliskiej naszej duchowości, pogłębiona została formacja wincentyńska, pełne kreatywności obchody wyrażane różnorodnie artystycznie i kulturowo umocniło się nasze wincentyńskie powołanie, rozwinęliśmy się duchowo, poszukiwanie bliskości z Ubogimi stało się bardziej intensywne, wzmocniony został wymiar misyjny.

Oto niektóre owoce, jakimi dzieliliśmy się, odpowiadając na zeszłoroczne zaproszenie.
W tym roku, w zgodzie z mistyką naszej Rodziny, zapraszam Was do pogłębienia Współpracy Wincentyńskiej.

W tym celu proponuję następujący temat: „Współpraca i Ewangelizacja",

a jako hasło: „Pracujmy razem, by dzielić się Dobrą Nowiną i przekazywać życie Ubogim".
Pozwólcie, że rozpocznę od przywołania wydarzenia dobrze wszystkim znanego, które jest początkiem wszystkiego dla nas. Podobnie jak w odniesieniu do Jezusa mówimy, że „wszystko zaczęło się w Galilei", tak o Wincentym możemy powiedzieć: „wszystko zaczęło się w Folleville i w Chatillon". Tak jak spowiedź wieśniaka, który po homilii w Folleville w
1617 r., otworzył oczy Wincentego na ludzką nędzę we wszystkich jej wymiarach, tak doświadczenie solidarności wzbudzone w Chatillon, po rozpoznaniu potrzeb pewnej rodziny, które uświadomiło Wincentemu konieczność zorganizowanego działania celem zaspokojenia ludzkich potrzeb. W podobny sposób narodziliśmy się jako Rodzina. Rodzina, która chce pomagać Ubogim w ich nagłych potrzebach materialnych, a także dostrzega ich potrzeby duchowe, które czynią ich wręcz uboższymi. Powiedziałbym nawet, że jesteśmy Rodziną, która poprzez swój styl życia ujawnia i piętnuje struktury przyczyniające się do zubożenia ludzi.
Poprzez chrzest jesteśmy częścią planu - Bożego Planu, objawionego przez Jego Syna Jezusa Chrystusa, który w jasny sposób przedstawiają Ewangelie: planu Królestwa i Jego Sprawiedliwości. Jako Rodzina Wincentyńska mamy ten przywilej i bogosławieństwo, że posiadamy duchowość, która pozwala nam dzisiaj przeżywać ten Plan Życia. Nasza duchowość pochodzi od człowieka, który każdego dnia stawiał sobie pytanie: „Co Syn Boży uczyniłby w tej czy innej sytuacji?"
Tymczasem, Rodzina ta jest zanurzona w świecie, który z każdym dniem, oddala się od koncepcji rodziny a preferuje indywidualistyczny, konkurencyjny i egocentryczny styl życia.
Jest to nieludzki styl, gdyż być człowiekiem w swoim najgłębszym sensie, nie ma sensu bez drugiego człowieka.
W odpowiedzi, składamy temu światu alternatywną propozycję. Nie tylko dlatego, że nasz sposób życia stara się przemieniać ten świat, tak, by stał się on dobrą nowiną dla ludzi - przemianą dokonującą się poprzez głoszenie Dobrej Nowiny Ubogim, ale również dlatego, iż możemy i chcemy być wzorcem poprzez nasz sposób pracy wspolnie w zespole. Każda Gałąź jest bardzo różna i to nas ubogaca, ale tym co nas łączy jest Jezus Chrystus, a każdy z nasz przeżywa to na różny sposób. Tak dzieje się od ponad 400 lat: jest to styl wincentyński, to znaczy: „Jezus Chrystus tu i teraz".
W praktyce, zapraszam Was, by:
1. wzmocnić organizacje lokalne i regionalne, które czynią nas jedną Rodziną. Jeśli ich nie ma, należy położyć podwaliny do ich tworzenia;
2. wzmacniać projekty na rzecz Ubogich, realizowane jako Rodzina. Projekty
podejmowane przez poszczególne Gałęzie są dobre, lecz jeśli będziemy je tworzyć jako Rodzina, będą jeszcze lepsze;
3. Organizować wspólnie jako Rodzina, miejsca obchodów i modlitwy, korzystając z okazji różnych wydarzeń lokalnych i regionalnych, rocznic, jubileuszy, świąt wincentyńskich, itd.
Wiem, że każda gałąź, podobnie jak cała Rodzina Wincentyńska w ogólności, doświadcza różnych sytuacji, które często zniechęcają członków, które w tych momentach sprawiają, że praca staje się trudna. Niekiedy istnieją pokusy, by podążać śladem nieludzkich projektów, o których wcześniej mówiliśmy. Tymczasem, członkowie Rodziny Wincentyńskiej nie zostali
do tego zrodzeni; zrodzili się by przynieść Życie i jak mówił nasz Pan: „życie w obfitości".
To dlatego chciałbym, abyśmy zatrzymali się nad zaletą, wartością każdej gałęzi i każdego członka. Jeśli połączymy te zalety, możemy wykonać wspaniałą pracę, a nasi podopieczni będą mogli z niej korzystać.
Na zakończenie, chciałbym, abyśmy zastanowili się nad metaforą, którą z pewnością wielu z Was zna. Jednakże, za każdym razem, gdy się nad nią zastanawiamy, możemy zrozumieć ją nieco inaczej.

                            Spotkanie w warsztacie stolarskim.

„Pewnego dnia, w warsztacie stolarskim odbyło się dziwne spotkanie. Narzędzia zwołały naradę, by rozwiązać problemy dotyczące różnic między nimi. Jako pierwszy przewodniczył młotek, ale zgromadzenie szybko poinformowało go, że powinien podać się do dymisji, gdyż robi dużo hałasu spędzając swój czas na uderzaniu. Młotek uznał swój błąd, ale poprosił, by
motylek został usunięty, gdyż trzeba nim zbyt dużo kręcić, by cokolwiek wykonać.
Motylek zgodził się, lecz ze swej strony zażądał, by papier ścierny został wyrzucony, gdyż był zbyt szorstki w swoich relacjach i zawsze powodował tarcia z innnymi .
Papier ścierny zgodził się ale pod warunkiem, że będzie to dotyczyć także taśmy mierniczej, która spędza swój czas na mierzeniu innych, tak jakby sama była doskonała.
W tym momencie wszedł stolarz, włożył fartuch i przystąpił do pracy, posługując się kolejno młotkiem, papierem ściernym, miarką i motylkiem. Gdy skończył, kawałek drewna stał się pięknym meblem.
Kiedy w warsztacie ponownie zrobiło się cicho, narzędzia kontynuowały swoją naradę.

Piła wtrąciła: „Panowie, to oczywiste, że wszyscy mamy braki, ale stolarz posługuje się naszymi zaletami. To właśnie to nadaje nam wartość. Zatem zapomnijmy o naszych słabościach i spójrzmy na nasze zalety, na to, co w nas dobre, wartościowe".

Zgromadzenie uznało, że młotek jest silny, motylek łączy i nadaje trwałość, papier ścierny wygładza nierówności, a miarka jest bardzo precyzyjna i dokładna. Wszyscy poczuli się ekipą zdolną wykonać piękne meble, a różnice między nimi stanęły w innym świetle."

Kościół istnieje aby ewangelizować, głosić Dobrą Nowinę. W naszej wincentyńskiej duchowości, Dobra Nowina jest dla Ubogich. Niech Bóg udzieli nam Swojej łaski, abyśmy nadal byli tą Dobrą Nowiną, by nasi Mistrzowie w Jezusie Chrystusie mieli Życie i by mieli je w obfitości.
                                                       Wasz brat w Świętym Wincentym,
                                                                            G. Gregory Gay, C.M.
                                                                              Przełożony Generalny

Dni Modlitw Rodziny Wincentyńskiej

 PIELGRZYMKA NA JASNĄ GÓRĘ

 Częstochowa   24 - 25 września 2011

 Drodzy w Chrystusie Panu Członkowie Rodziny Wincentyńskiej

Zbliża się wrzesień miesiąc naszego tradycyjnego pielgrzymowania do Pani Jasnogórskiej. Pragnę serdecznie zaprosić przedstawicieli różnych gałęzi Rodziny Wincentyńskiej na tegoroczne spotkanie w ramach Dni Modlitw Rodziny Wincentyńskiej do Częstochowy na Jasną Górę. Przed Uroczystością św. Wincentego a Paulo u stóp Czarnej Madonny pragniemy wypraszać potrzebne łaski na kolejny rok pracy formacyjnej
i wincentyńskiego apostolstwa. Centralnym punktem naszej pielgrzymki jest Msza św. koncelebrowana w kaplicy Cudownego Obrazu, której będzie przewodniczył i wygłosi kazanie Ksiądz Wizytator Arkadiusz Zakręta CM. Do koncelebry zapraszam wszystkich księży opiekunów wspólnot wincentyńskich.

            W lipcu Ojciec Generał skierował do Rodziny Wincentyńskiej list, w którym proponuje aby Dni Modlitw odbyły się w tym roku pod hasłem:  Zbierzcie owoce Roku Jubileuszowego!

            Nasze spotkanie będzie okazją do podzielenia się owocami przeżytego Roku Jubileuszowego. 

            Zaproszenie kierujemy do wszystkich tworzących Rodzinę Wincentyńską w Polsce: Księży Misjonarzy, Sióstr Miłosierdzia, Stowarzyszenia Miłosierdzia, Stowarzyszenia Konferencji św. Wincentego a Paulo, Stowarzyszenia Cudownego Medalika, Wincentyńskiej Młodzieży Maryjnej a także niezrzeszonych pragnących poznać duchowość wincentyńską.

            Noclegi:

            Miejsca noclegowe i posiłki rezerwujemy indywidualnie bezpośrednio w domach pielgrzyma. W Domu Rekolekcyjnym Sióstr Miłosierdzia na ul. Św. Barbary 43 jest zarezerwowanych ok. 300 miejsc. Dom i warunki są nam wszystkim znane. W związku z tym proszę o indywidualną a jeszcze lepiej grupową rezerwację miejsc: tel.: 034-3241177

Ceny noclegów: pokoje 2-osobowe 32 zł, pokoje 3 do 7 osób 23 zł.

Posiłki: obiad 21 zł, śniadania i kolacje po 11 zł.

Dla usprawnienia pracy sióstr proszę o wcześniejsze rezerwacje posiłków dla większych grup, aby przygotować odpowiednią ilość pożywienia !!!

Serdecznie pozdrawiam księży Superiorów, Proboszczów, Opiekunów, Siostry Miłosierdzia, Panie i Panów z Wincentyńskich Stowarzyszeń oraz Młodzież Maryjną

                                                                       i zapraszam na Jasnogórskie Spotkanie

                                                                                             Ks. Jerzy Górny CM

                                                                               Moderator Krajowy Rodziny Wincentyńskiej

                                  Krzeszowice, dnia 6 sierpnia  2011 r. w święto Przemienienia Pańskiego

Misjonarski Ośrodek Formacyjny „Vincentinum" , 32-065 Krzeszowice, ul. Nowa Wieś 8

 www.misjonarze.pl  e-mail: domrek@misjonarze.pl, tel.: 012-2821322 w.212, 608241429

PROGRAM

Dni Modlitw Rodziny Wincentyńskiej

Częstochowa 24 -25 września 2011

Zbierzcie owoce Roku Jubileuszowego

Dom Rekolekcyjny Sióstr Miłosierdzia

ul. św. Barbary 43, 42 200 Częstochowa

          Sobota - 24 września

Kaplica św. Józefa przy Jasnej Górze

15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego

             Powitanie Gości

15.20 - Konferencja multimedialna:

             Ks. Kazimierz Małżeński CM - św. Wincenty a Paulo - Promotor apostolstwa świeckich. Horyzont współpracy sióstr miłosierdzia ze świeckimi

16.30 - Modlitwa różańcowa: Tajemnice chwalebne ( prowadzenie JMV)

17.00 - Minął rok - co się wydarzyło... najważniejsze wydarzenia w Rodzinie (10 min.)

- Słowo Siostry Wizytatorki Stanisławy Kokoszy - prowincja warszawska

- Słowo Przewodniczącego Stowarzyszenia Konferencji św. Wincentego a Paulo                            

             P. Jerzego Grzegorskiego (SSVP)

- Słowo Prezesa Stowarzyszenia św. Wincentego a Paulo - P. Ireny Mitury (AIC)

- Słowo Przewodniczącej Stowarzyszenia Cudownego Medalika - P. Ewy Zajdel (AMM)

- Słowo Przewodniczącej Wincentyńskiej Młodzieży Maryjnej - P. Oli Żołyńskiej (JMV)

18.30 - Msza św. koncelebrowana w kaplicy Cudownego Obrazu M.B. Częstochowskiej - przewodniczy Wizytator Polskiej Prowincji Zgromadzenia Księży Misjonarzy
Ks. Arkadiusz Zakręta CM

Ok.20 - Kolacja

21.00 - Apel Jasnogórski - czuwanie dla chętnych

         Niedziela - 25 września

7.00 - Msza św. koncelebrowana - kaplica sióstr miłosierdzia

8.00 - Śniadanie

9.00 - Zbierzcie owoce Roku Jubileuszowego - wymiana doświadczeń z pracy w naszych wspólnotach po obchodach Roku Jubileuszowego. 

Wystąpienia w kolejności CM, FdlC, AIC, SSVP, AMM, JMV (kaplica SM)

11.00 - Droga krzyżowa na Wałach Jasnogórskich

             ok. 12.00 -  Modlitwa Anioł Pański - Błogosławieństwo na zakończenie

Ze względów organizacyjny podany program może ulec modyfikacji