Członkowie Apostolatu Maryjnego opierają swoją duchowość na:

• poświęceniu się Maryi.
• gotowości oddania się do dyspozycji Matki Bożej.

W ścisłym znaczeniu można się poświęcić tylko Bogu. Tylko On jest Stwórcą, Panem i ostatecznym celem wszelkiego stworzenia. Maryi zatem nie można się poświęcić w takim samym znaczeniu jak Bogu. Nie jest Ona bowiem ani przyczyną naszego istnienia, ani naszym ostatecznym celem. I chociaż jest tylko stworzeniem, to jednak z racji swej godności i funkcji jest prawdziwą Matką Boga i Matką naszą. Oddanie się Jej zatem jest z naszej strony wyrazem czci dla Jej Syna. Uznajemy przez to godność Maryi, a jednocześnie wzywamy Jej wstawiennictwa, by nas doprowadziła do Chrystusa, naszego Zbawiciela.

Maryja wzięta do nieba, nie może sama bezpośrednio i osobiście ingerować w sprawy ludzkości. Dlatego potrzebuje nas, by w Jej imieniu, w Jej zastępstwie nieść pomoc potrzebującym, nieszczęśliwym czy opuszczonym. Pragnie, byśmy weszli z Nią w Jej intencje, by kochać bliźnich odkupionych przez Jej Syna, by kochać z Jej delikatnością, z Jej taktem i wytrwałością właściwą matce, która nie opuszcza nigdy swego dziecka, nawet jeżeli się zagubiło. Pragnie, byśmy weszli w Jej służbę miłosierdzia wobec rozbitków ludzkiej społeczności.

Poświęceni Maryi winni być na ziemi Jej myślą, Jej sercem, Jej rękami... Prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny polega na zupełnym oddaniu się Jej, by przez Nią należeć całkowicie do Pana Jezusa.

Trzeba Jej oddać:

1. naszą osobę: rozum, wolę uczucia, siły i zdolności; 
2. nasze dobra zewnętrzne, tzn. majątek, który obecnie posiadamy, jak i ten, który w przyszłości będziemy posiadać. 
3. nasze dobra wewnętrzne, tzn. nasze zasługi, cnoty, dobre uczynki zarówno dawne jak teraźniejsze i przyszłe. Tę ofiarę trzeba odnawiać co pewien czas, a codziennie przez akty strzeliste wznosić swe myśli do Boga.

Należy się przejąć prawdą o duchowym Macierzyństwie N.M.P. i wciąż przeżywać Jej bliskość. Trzeba mieć serce dziecka, zgodnie z Chrystusowym ostrzeżeniem: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego (Mt 18, 3).

Akt poświęcenia siebie Niepokalanej nie jest jednorazową decyzją, ale wejściem w specjalny stan zależności od Niepokalanej, polegający na całkowitej zgodności z Nią w myśleniu, pragnieniach i działaniu. Dzięki aktowi poświęcenia - uczy św. Maksymilian - "w Jej Niepokalanych rękach nasze niedoskonałe czyny stają się też nieskalane, czyste i stąd bez porównania więcej wartościowe". Oddać się Bogurodzicy, znaczy dać Jej zupełne prawo rozporządzania nami i wszystkim bez wyjątku, co do nas należy, według Jej upodobania, dla dobra i zbawienia bliźnich.

Poświęcamy się Jej oddając przede wszystkim swoją wolę przez posłuszeństwo Bożym przykazaniom, odpowiadając na Jej polecenie: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie (mój Syn)" (J 2, 5). Z chwilą, gdy oddajemy się Maryi, ofiarowujemy Jej również wszystkie czynności dnia. To nas zobowiązuje do gorliwego naśladowania Matki Najświętszej, która - jak napisano w dokumencie Soboru Watykańskiego II - Lumen gentium - przez swoją wiarę, miłość i doskonałe zjednoczenie z Chrystusem, stała się wzorem dla wszystkich (nr 63). Musimy odtąd więcej miłować ludzi, lepiej pracować, godniej żyć, wszystko czynić w sposób doskonalszy, a pomoże nam w tym codzienne ponawianie oddania się Maryi, jeśli nie słowami, to choćby sercem i ponawianiem intencji - za innych.

W jaki sposób powierzyć się Niepokalanej?
Wystarczy jeden akt woli, by się powierzyć Niepokalanej. Jednak trzeba się przygotowywać do aktu oddania serdeczną modlitwą. Należy uprzytomnić sobie: oddaję się Jej całkowicie. Ona obdarza szczególną miłością tych, którzy się Jej poświęcają. Wiem, komu zaufałem. Ze swej strony przyrzekam wierność, sumienność w zachowywaniu przykazań Bożych kościelnych i obowiązków stanu. Postaram się o to, by każda moja myśl, modlitwa, szczególnie różańcowa, każda praca, całe moje postępowanie było Jej miłe. Przed każdą czynnością zadam sobie pytanie: Jak byś Ty, Matko, postąpiła na moim miejscu? Gdy zbłądzę, zaraz Ją przeproszę w akcie żalu. Najbliższą czynność wykonam najdoskonalej. Będzie ona wynagrodzeniem za winę.

Po takim przygotowaniu należy przystąpić do spowiedzi i Komunii św. (najlepiej w jedno ze świąt Matki Bożej), a potem z Cudownym Medalikiem na szyi uklęknąć przed figurą czy obrazem Bożej Matki i powierzyć się Jej z całą gorliwością, posługując się aktem oddania ułożonym przez św. Maksymiliana lub innym, pamiętając, że całkowite oddanie się Niepokalanej - to nie tylko ceremonia, ale wydarzenie. Cudowny Medalik, przez który Niepokalana udziela wielu nadzwyczajnych łask, jest znakiem zewnętrznym całkowitego oddania się Jej.

Akt poświęcenia będzie miał wpływ na nasze życie, gdy co pewien czas będzie odnawiany, np. po każdej Komunii św., przed i po pracy, w trudnościach życia itp. Wśród aktów strzelistych mogą być np.

Matko, weź to w Swoje ręce! Matko, pokieruj mną, Tobie to poświęcam.

Do najkrótszych aktów odnowienia oddania należy imię Maryja.
Oddawanie się Maryi można powtarzać wiele razy na dzień. Czasem będzie to modlitewnie sformułowany akt strzelisty, czasem krótkie duchowe zawierzenie: "Matko, Tobie to oddaję...", "Ty kieruj mną!".

Do Ojca Kolbego wciąż przychodzili bracia zakonni. Każdy z jakimś kłopotem, troską, niepowodzeniem. O. Kolbe mawiał: Oddaj to Maryi. Zmów Zdrowaś Mario i oddaj to Niepokalanej.

Trzeba oddawać ludzkie kłopoty i trudności, zwłaszcza ludzi, których spotkało nieszczęście: Gdy usłyszymy np. o trzęsieniu ziemi, nie możemy takiej wiadomości przyjmować jako sensacji. Oddawać Matce Bożej ludzi dotkniętych cierpieniem, prosząc dla nich o ratunek, o pomoc, o pocieszenie.

Siebie, ludzkie sprawy, bierzmy w swoje ręce i podnośmy je gestem oddania ku Maryi. Ona bierze wówczas wszystko w swoje ręce. Ona będzie wiedzieć, co trzeba uczynić. Jest Matką. Ale oddawanie nasze jest potrzebne. Mamy z godziny na godzinę oddawać się Jej i zachować spokój, choćby się wydawało, że tej opieki brakuje. Ona zawsze najlepiej wie, co w tej chwili najlepsze. Można, a nawet trzeba - oddawać Maryi także naszych bliźnich.

Nie sądźmy, że wszystko musi ułożyć się po naszej myśli. Czasem Matka Boża chce, by stało się inaczej. Gdy ludzie nie spełnią naszych słusznych oczekiwań, wtedy nie należy się zniechęcać. Trzeba mieć do Niej bezgraniczne zaufanie. I nie oczekiwać, że Matka Boża będzie spełniać wszystkie nasze życzenia. Dlatego oddajemy się Maryi, by spełniać Jej życzenia. My także nie pozwalamy dzieciom na to, co im może zaszkodzić.
Siebie, ludzi, sprawy, trzeba polecać Matce Bożej. Ona będzie wiedziała, co uczynić. Im więcej będziemy oddawać się Jej, tym bardziej Ona będzie mogła działać.

Winniśmy pracować nad upowszechnieniem osobistego oddania się Matce Najświętszej. To oddanie się do Jej dyspozycji, ofiarowanie swoich modlitw, prac, cierpień w intencji najważniejszych potrzeb Kościoła, staje się pełnym uczestnictwem w zbawczym dziele Chrystusa i niesieniem skutecznej pomocy Kościołowi.